W ubiegłym roku pan A. Mollenhauer przystąpił do egzaminu na zastępcę dyrektora szkoły. Zdał ten egzamin bez większego zaskoczenia wśród pracowników. Złożył podanie o pracę w swoim rodzinnym mieście i został tam przyjęty. Jego pobyt w Buterland School miał trwać do wakacji. Czas na pożegnanie wyznaczono jednak na styczeń tego roku. W krótkim czasie został poinformowany, że zmieni szkołę od 1 lutego 2024 roku. To był wielki szok dla wszystkich. Kwestia prezentu pożegnalnego była znacznie większa.
Jego klasa szkolna zaskoczyła go mnóstwem drobnych upominków ostatniego dnia pracy. Otrzymał duże serce wykonane ze zdjęć. Wręczono mu również książeczkę zaprojektowaną przez dzieci, zawierającą najlepsze momenty z ostatnich lat jego pracy jako wychowawcy klasy. Symboliczne było również namalowane drzewo z odciskami palców przedstawiającymi liście. Miało to pokazać panu A. Mollenhauerowi, że praca, którą włożył - jak w drzewo - pozwoliła uczniom rosnąć i rozkwitać. Był też T-shirt zaprojektowany przez dzieci jako prezent pożegnalny. Oczywiście rodzice jego klasy również pomyśleli o prezencie. Ale miał też coś dla swojej klasy. Każdy otrzymał mały wisiorek z pingwinem. Następnie uczniowie i nauczyciele korzystali z bufetu, który dzieci same przygotowały, a nawet upiekły.
Pracownicy szkoły Buterland również zorganizowali wiele rzeczy. Otrzymał lampion z tytułem "Kolega z sercem", aby pokazać mu, że był nie tylko wspaniałym towarzyszem uczniów, ale także ogromnie wzbogacił personel. Otrzymał również kalendarz ścienny. Każdy miesiąc został kolorowo i zabawnie zaprojektowany przez jego kolegów. Będzie musiał powiesić go w swoim nowym biurze! Był też zestaw awaryjny. Zawiera on wszystkie ważne materiały, których potrzebuje, aby z powodzeniem rozpocząć nową pracę. Pan Mollenhauer podarował również pracownikom prezent. Podarował im brzęczyki z jego nagraniami audio. W ten sposób pozostanie na uczelni.
1 lutego obejmie nowe stanowisko wicedyrektora w swoim rodzinnym mieście. Szkoła Buterland życzy mu wszystkiego najlepszego i ma nadzieję, że nie zapomni czasu spędzonego w Gronau.
